گلیم بافی
عبارتست از قسمت‌های سادۀ بدون گره در بالا و
پایین فرش که با استفاده از تاروپود مصرفی از یک سمت متصل به فرش و از سمت
دیگر رشته‌های آزاد نخ چله در کنار آن قرار دارند.
1.گلیم‌بافی ترکی: همان عمل پودکشی، بدون استفاده از گره، که بسیار ظریف است.
2.گلیم‌بافی فارسی: پود
ضخیم را علاوه بر عبور از زیر ضربدر یا زیگزاگ چله‌ها از روی آن نیز به جای
پود نازک (پود رو) عبور داده می‌شود. با این روش گلیم‌بافی فرش ضخیم و
محکم شده و چله‌ها کنار هم قرار می‌گیرند.
شیرازه (کناره پیچ، گوشه پیچ)
بافتی لوله شکل یا نواری پهن که دو طرف و در
امتداد طول فرش قرار دارد و همراه گلیم‌باف فرش به عنوان قاب فرش محسوب
می‌شود. شیرازه از عوامل دوام فرش است زیرا باعث استحکام چله‌های کناری
می‌شود.
شیرازه پیچی
معمولاً 4 تا 6 تار از تارهای کناری فرش را
در نظر می‌گیرند و به موازات بافت فرش از پایین به بالا پس از اتمام چند رج
نخی پشمی هم‌رنگ متن به دور تار می‌پیچند. برای اتصال تارهای شیرازه به
تارهای اصلی، پود ضخیم را پس از هر رج به دور تارهای شیرازه می‌پیچند و
دوباره به داخل فرش وارد می‌کنند و در پودکشی رج بعد استفاده می‌کنند.
انواع شیرازه
1.شیرازۀ حصیری: به صورت نوار باریک در کناره‌های قالی (قالی‌های عشایری)
2.شیرازۀ متوازی
3.شیرازۀ متخاصم
4.شیرازۀ متضاد
5.شیرازۀ متقاطع
6.شیرازۀ منفصل: شیرازه را جداگانه تهیه کرده و با نخ و سوزن به فرش می‌دوزند. (مقاومت کمتری از شیرازۀ متصل دارد)
برخی فرش‌های ایران (فارس و یلمه چهارمحال‌وبختیاری)شیرازه‌های رنگی دارند.
مهم‌ترین مسئله در بافت گلیم که به فراموشی
سپرده شده و در قالی‌های قدیمی (به‌ویژه قالی‌های عشایر) دیده می‌شود
استفاده از موی بز در شیرازه و گلیم‌بافی است.
خاصیت موی بز:
-مانع از عبور آب و هرگونه مایعات
-مانع از نفوذ حشراتی مانند بید و موریانه
5 تا 10 ردیف بر روی گلیمِ فرش را از دو طرف با موی بز می‌بافند که امروزه ملیله‌بافی(استفاده از نخ‌های رنگی) جایگزین آن شده است.
برای مقاومت و استحکام گلیم‌باف از محل ورود ریشه‌ها به گلیم از نوعی گره که به نام "دو گره" معروف است استفاده می‌کنند.
منبع http://www.incc.ir
